lady in stiletto

being molded to be a rational creature, i grew up looking at anything straight in the eye..

not with passion, but with calculating curiosity..

believing that everything can be proved either true or not; could be answered yes or no: only two options, one definite answer..

no either nor neither

then, i proved myself: not so wrong but not so right either..

i saw this young lady in her burberry coat, LV bag and high stiletto, walking straight ahead, she didn't even notice me
while i have always been patching each damaged piece of my life and even those of other people, wondering why and thinking of how's,

she just stepped unto hers, her footprint superimposed the prints of those who tore her life into pieces..

as if nothing happened..
as if she doesn't care at all..
considering the fact that mine's just damaged, hers: torn..

she walked straight ahead..
doing a good job, pretending she's living a better life than mine

if i have not known her that much, i could have been fooled

I've been asking myself why..

I, always being rational, believing there's always an answer, answers I can see and prove, myself

while she, living in fantasy, just going with the flow, doing nothing against those who destroyed her life, and against life itself

and yet, she's much less troubled than i am

i know, she's living in a dream she created herself

just like anybody else in this god damned country..

living in neutrality, in their own myth..

while i..
i always wanted to be the exception to the rule, the indie in the mainstream film industry, the different, for i thought that's how i would be better off..

but guess what, they're living a better life, a lot better than mine..
..........
guess
that explains it..
we survive because we pretend..

i had a hard time because i always swim against the flow

whether we admit it or not, the rest of us acts like the lady in stiletto
pretend, hide, go with the flow, ignore everything coz there's a prize for those who abide to the common..

and sadly, improvement's still elusive..
we might have a better life being just like anybody else
but in general, are we doing well?

"we always use a ship they lend us, to take us to where we're heading; not where we really want to but where they want us to be;
we're afraid to swim on our own towards a place we really think we're better off..

but we never realize: the ship might get overloaded of people who doesn't want to try something new, something better; and that's when we will realize, we should've swam"

ang pagbebenta ng obra..

kagabi..
JAY..

starring Baron Geisler and Coco Martin

Jay is the name of two protagonists in the film. Jay Santiago is a gay TV producer documenting the family of a gay hate crime victim who happens to be his namesake, Jay Mercado. In the process of producing for his TV program, Jay Santiago intrudes into the private grief of the other Jay’s family and he is drawn to the secret life and love of his subject. Direk Francis issues a warning for his film, “Do not believe everything you see as truth.”

isang indie film na talaga namang ok

nagpapakita ng isang di napapansing baho ng media..


pinakita sa palabas kung paanong ginamit ang hinagpis ng pamilyang namatayan para sa lalong ikakabenta ng kanilang palabas..
at pinaulit pa mandin nang nagkaroon ng tama ang naunang video kung saan iniiyakan ng nanay ang bangkay ng anak..

tsk.tsk..
di ko mapigilang maalala ang mga dokumentaryong naglipana sa iba't ibang istasyon sa telebisyon ngayon..

at isa ngang tumatak sa akin ay ang dokumentrayo "MAHAL, HANGGANG SA WAKAS" na kung di ako nagkakamali ay sa ABS ipinalabas..
pinakita doon kung paanong ang isang mahirap na mama ay inilibing matapos maaksidente..

.. ang pagsundo sa asawa nya sa kanilang tirahan na hindi ko na alam kung saang bahagi ng mundo nakatirik
.. ang dala nyang kumot at unan na tila kanilang pang.araw.araw na gamit; na syang gagamitin ng namatay sa kanyang ataul
.. nang kapusin ang plywood na ginagamit nila sa pag.gawa ng ataul
.. ang di pagbalsamo sa bangkay
.. hindi na napalitan ng damit ang namatay
.. walang burol na nangyari dahil di daw tatagal ang epekto ng formaline sa namamaho ng bangkay
.... at higit sa lahat ay ang paglilibing sa kanya sa isang bakanteng nitso sa isang apartment type na libingan.. bakit bakante? halos kalahati ng taas nito ay abot ng burak at baha

nakakalungkot, nakakaiyak ang sinapit ng mama..'
tila di xa matatahimik sa kanyang pinuntahan
........

natapos ang programa
akala ko may part pa na tutulungan yung nanay at yung anak na naiwan

wala..
nakatitig ako sa lumalakad paitaas na pangalan ng mga staff mula direktor pababa, na balak ko sanang hangaan
ganun lang?

ang tinulong lang ata ay ang pagdala ng ataul na plywood sa punerarya..
yun na

bwisit..
bakit ganun?

matapos pagpyestahan ang iyong pagdadalamhati, matapos na halos isubsob ang camera sa mukha mu upang makita bawat patak ng luha, ganun na lang?
matapos na tumaas ang kanilang rating sa makatotohanang istorya ng iyong hinagpis, ganun na lang..

tama nga ang isang taong hinahangaan ko..
sa media, MAS MAHIRAP KA, MAS NAKAKAIYAK ANG KWENTO, MAS MABENTA..

galit tayo sa mga dayuhang pinagpepyestahan at nag.eenjoy sa pagkuha ng litrato sa mukha ng ating kahirapan ngunit ano tong ginagawa sa atin ng mismong ating kababayan?

pinagkakakitaan ang kahirapan..
tsk.tsk..

noon gusto kong mapasok sa mundo ng media, nasa puso ko ang pagsusulat ng mahubog ang aking kakayanan dito noong high school
umiyak nang humadlang ang aking mga magulang dahil nais nila ipagpatuloy ko ang isa ko pang pangarap, ang maging doktor
delikado daw..
magulo
cge

nang maipon ang lahat ng naririnig at nababasa kong kapangitan sa media..
lalong sumidhi ang nais kong pasukin ang mundong iyon
magbigay ng pagbabago..
maging isang nahiwalay na tangkay sa grupo ng mga dahong iisa ang direksyon tinatahak..

..................
pero anong magagawa ko kung ayaw ng aking mga magulang?
AYAW ko na rin maging doktor
mahirap..
ngunit yun ang gusto nila

at ayaw kong nagliligtas lang ng buhay at nagrereseta ng gamot..
gusto ko ng may lalim
wala akong pag.asa na maging alagad ng batas..
kahit gusto ng puso di kaya ng katawan..
pwede ring pagsamahin
forensic specialist..
ngunit paano ba yun?
di nga kaya ang isa sa dalawang iyon, paano pa pag.pinagsama

gusto kong magbenta ng obra
ngunit maiba sa paraan nila..
hindi pera ang katumbas na halaga..
palakpak, ngiti at papuri ang mas gusto kong matanggap
gusto kong magpatawa ng tao..
gusto kong maging dahilan ng kanilang mga ngiti


at gusto ko ring lumutas ng kahit anong tanong na hindi masagot ng batas
pagbayarin ang dapat magbayad..

........
andami kong pangarap kaya wala akong makuha kahit isa
at ang lawak ng nasakop ng blog na ito..
mula kay JAY patungo sa pangarap ko..

tunay nga na kapag nasaling ang isang bahagi ng pagkatao mo ng isang pangyayari, lalabas ang lahat ng gusto mong iugnay dito..
paraan ang titik upang magpakita ng pagsang.ayon o pagkontra..

mahalaga ang mga titik sa akin..
at alam ko di lamang ako ang ganito ang pagpapahalaga sa mga iyon..
............

mxdo ng mahaba
hanggang sa uulitin